Tussen kunnen en tonen

Soms ligt kracht in kiezen waar je écht aanwezig wil zijn.

Afgelopen week waren we weg met het gezin. Wie ons een beetje kent, weet dat zo’n week zelden verloopt zoals in de boekjes. Onze zoon deed het geweldig: hij genoot, straalde, en bewoog zich met een gemak en rust die we vroeger niet konden voorzien. Maar dat kwam er niet zomaar, het is een evolutie met vallen en opstaan. Het vroeg om nabijheid, geduld, flexibiliteit en om voortdurend afstemmen, invoelen, aanpassen, opnieuw proberen. Bovenal is het belangrijk om er gewoon te zijn, voluit, in het moment.

En ja, daar ben ik trots op.

Tegelijkertijd wringt het ergens. Want terwijl wij ons volledig toewijdden aan die kleine, grote momenten van verbinding, fluisterde het algoritme van sociale media iets anders: je moet zichtbaar blijven, posten, delen, bewijzen dat je er nog bent. Maar daar was eenvoudigweg geen ruimte voor. Niet omdat ik geen zin had om te werken of geen liefde voel voor mijn missie, maar omdat mijn volledige capaciteit én capability die dagen ergens anders lagen: bij Leon, bij ons gezin, bij het leven zelf zoals het zich aandiende, in al zijn subtiliteit en intensiteit.

Het is een uitdagende oefening in evenwicht.
Aan de ene kant voel ik de terughoudendheid om mezelf te profileren als iemand die iets uitzonderlijks doet, alsof het moederschap of breder nog: het dragen van wat niet altijd zichtbaar is, een vorm van prestatie zou zijn.
Aan de andere kant wil ik ook niet de indruk wekken dat alles vanzelf gaat, alsof deze weg licht en moeiteloos is, alsof wat het geen inspanning vraagt.

Want dat doet het wél.

Het vraagt tijd en toewijding. Het vraagt aanwezig blijven, ook op momenten waarop je zelf liever zou verdwijnen. Het vraagt het vermogen om telkens opnieuw af te stemmen, om bij te sturen, om los te laten wat niet werkt en opnieuw te voelen wat op dat moment nodig is. Het vraagt keuzes maken, elke dag opnieuw, zonder dat daar altijd woorden voor zijn, laat staan erkenning.

En misschien is het net daarom dat ik steeds sterker voel dat het ook zichtbaar mag zijn. Niet om mezelf op de voorgrond te plaatsen, en al helemaal niet om erkenning te eisen, maar om te mogen tonen dat dit werk betekenisvol is. Dat het waardevol is, precies omdat het zich vaak in stilte afspeelt. Omdat het wonderlijk is ook al ontstaat het in de voortdurende, stille afstemming tussen ouder en kind.

Misschien herken jij dat ook wel: dat je veel draagt, terwijl er van buitenaf amper iets te zien is. Dat je niet 'productief' lijkt volgens de norm van de wereld, maar intussen in stilte iets fundamenteel betekenisvols doet.

Kan dat ook bestaan? Mag dat bestaansrecht hebben, zonder dat het meteen vertaald wordt naar een perfect gekadreerd beeld of een snelle post? Mogen we het tonen, niet om te scoren, maar omdat het gedeeld mag worden?

Vandaag kies ik ervoor om het wél te delen. Niet om een algoritme te plezieren, maar als een uitnodiging aan wie dit leest, en misschien ook aan mezelf:

- om te erkennen wat je allemaal kan, ook als niemand het ziet.

- om te erkennen dat er een verschil is tussen je draagkracht en je inzetbaarheid tussen wat je aankan, en wat je op een bepaald moment effectief kán inzetten.

- om mild te zijn voor jezelf wanneer je even niet voldoet aan het tempo of de verwachtingen van buitenaf, maar diep vanbinnen weet dat je bezig bent met iets waardevols.

Die vakantie was een aanleiding, maar het gevoel dat ik hier beschrijf is al langer aanwezig. Niet omdat Leon het vraagt, maar omdat ik die ruimte zélf wil geven. Omdat aanwezig zijn, echt aanwezig zijn, meer vraagt dan enkel fysieke nabijheid. Het vraagt beschikbaarheid, aandacht, vertraging. En dat botst soms met het ritme van een werkend leven, dat verwacht dat je altijd 'aan' staat, altijd vooruit beweegt, altijd deelt.

Ik voel de drang om betekenisvolle inhoud te maken. Om het verhaal dat ik leef (en waar velen zich in herkennen ) vorm te geven, woorden te geven, zodat het anderen kan raken. Maar tegelijk wil ik niet dat het voelt alsof ik daarmee mijn zoon, of ons gezin, moet ‘gebruiken’. Die grens is fragiel. En het evenwicht zoeken tussen wat ik wil delen en wat ik wil beschermen, tussen zichtbaarheid en integriteit, is een proces op zich.

Een proces dat me lang tegenhield om echt zichtbaar te zijn. Soms uit angst om mezelf te tonen, maar vooral uit zorg voor wat kwetsbaar is. En toch weet ik intussen: als ik wil groeien in mijn missie om stap voor stap mee te werken aan een inclusieve wereld (vanuit de persoonlijke benadering binnen een gezin, binnen één team, naar één persoon toe, ,…) dan hoort het erbij. Niet het spectaculaire delen, maar het eerlijke: Het zoeken, het vallen en weer opstaan.

Want we zijn allemaal onderweg, elk op onze eigen manier en niemand ontsnapt aan de uitdagingen van het leven: ouders van kinderen met extra noden, iedereen wie heroriënteert, wie zichzelf terugzoekt of wie op adem komt. Niet wie keuzes maakt die moeilijk uit te leggen zijn. We groeien, niet ondanks die uitdagingen, maar erdoorheen.

Dat erkennen, en er woorden aan durven geven, zacht, zonder franjes of overdrijving, is misschien wel de essentie van waar het voor mij om draait. Niet om perfectie of bewijs, maar om echtheid en verbinding.

Trots zijn op wat je draagt, zelfs als niemand het zag, is geen arrogantie. Het is erkenning. Voor je kind. Voor je gezin. Voor jezelf.

Dat is uiteindelijk ook de basis van het werk dat ik vandaag met zoveel liefde en overtuiging doe. Ouders & teams begeleiden, thema’s verhelderen, ruimte maken voor mildheid én stevigheid. Niet alleen in gezinnen of teams , maar ook in jezelf. Want datgene wat wij vaak als 'onzichtbaar werk' ervaren, is misschien wel het meest wezenlijke wat we ooit zullen doen. Maar ook ruimte geven aan lichtheid, plezier en zelfzorg.

Misschien is dat precies de kracht die jij deze week mag meenemen.

💡 Voel jij ook dat het tijd is om meer ruimte te maken voor je innerlijk kompas? Om op jouw manier richting, rust of erkenning te brengen in je leven of gezin? Neem gerust een kijkje bij mijn aanbod rond persoonlijk leiderschap of Wonder voor Ouders — trajecten die vertrekken vanuit het echte leven, met al zijn gelaagdheid, en die uitnodigen tot groei in zachtheid.
Heb je behoefte als mama aan 3 dagen van diepgang en zelfzorg? Bekijk dan het traject “ O la vie! Vanbinnen wijs, vanbuiten wauw!”

Heb je vragen, neem contact op.